Vakantiebelevenissen

Na museum in en uit te gaan en ons te waden als echte toeristen vonden we het wel eens tijd voor een beetje actie. Of dat moet er op dat moment toch door ons hoofd hebben gespeeld.

Situatieschets: We bevinden ons op een parking nabij een gezellig haventje. We waren duidelijk onze schok nog niet te boven gekomen van bijna vast te zitten op een onbewoond eilandje door bijna de laatste boot te missen. Opmerkzaamheid ten troef op dat moment dus. We zitten in de auto onze kaartjes naar het thuisfront te schrijven. Plots merken we een witte Renault Espace op met een dame en heer. De dame bestuurt het voertuig, de heer stapt uit. Vervolgens circuleert de heer een paar keer rond een witte Renault Megane en inspecteert deze grondig. Als een echte Sherlock Holmes worden we een beetje achterdochtig. Zoveel interesse in zo’n auto ;-) ? We nemen het zekere voor het onzekere en noteren de nummerplaat van de witte Espace en de Megane. Voor de zekerheid, want opmerkzaamheid ten troef! De heer stapt in en de Espace verdwijnt. Geen probleem voor ons, wij doen verder met onze kaartjes.

Enkele minuten later zie ik de lichten van de Megane aangaan. Nondepietjes, wie zou er achter het stuur zitten? Het was de heer! Geen probleem zou je denken. Al was het niet dat de heer duidelijke problemen had met het opstarten van de wagen (lees als: stilvallen, niet in vitesse krijgen en veel geschokkel). En toen dachten we het te weten: ‘Wij, 2 Belgische toeristen, zijn getuigen geweest van een diefstal’. Maak dat mee! Hierop volgende druk overleg over ons actieplan. Koen wou naar de dichtstbijzijnde gendarmerie crossen, ik hield de boot een beetje af (haha en wij hadden een half uurtje ervoor bijna een boot gemist :-) ). Ons plan ging als volgt: een Fransman aanklampen, situatie uitleggen en vragen wat te doen. Zogezegd, zo gedaan: we worden door de Fransman naar de gendarmerie gestuurd. Onderweg toch wel al een beetje gegniffel te bespeuren ('Do you, do you, do you Saint Tropez').

We komen aan bij de gendarmerie. Gesloten. Geen probleem voor Sherlock en zijne dame, er was immers een parlofoon aanwezig bij de deur. Sherlock heeft vervolgens door de parlofoon in zijn beste Frans een uitleg gedaan, af en toe in rede gevallen door zijne dame die op de achtergrond een woord roept. Dit duurde ongeveer 5 à 10 minuten. Plots was het stil aan de andere kant van de parlofoon. Groot was onze verbazing als de meneer van de parlofoon plots de deur kwam opendoen. Jammer genoeg was het niet Cruchot ('Do you, do you, do you Saint Tropez'). We konden het binnen nog een keer uitleggen. Daar hebben we de nummerplaten doorgegeven. De gendarme heeft deze voor ons gecheckt. En wat bleek… Sherlock en zijne dame hadden zonet twee nummerplaten doorgegeven van dezelfde familie. Voldaan (we zijn goede burgers), maar ook lichtjes beteuterd gingen we naar ons hotel.