Na museum in en uit te gaan en ons te waden als echte toeristen vonden we het wel eens tijd voor een beetje actie. Of dat moet er op dat moment toch door ons hoofd hebben gespeeld.
Situatieschets: We bevinden ons op een parking nabij een gezellig haventje. We waren duidelijk onze schok nog niet te boven gekomen van bijna vast te zitten op een onbewoond eilandje door bijna de laatste boot te missen. Opmerkzaamheid ten troef op dat moment dus. We zitten in de auto onze kaartjes naar het thuisfront te schrijven. Plots merken we een witte Renault Espace op met een dame en heer. De dame bestuurt het voertuig, de heer stapt uit. Vervolgens circuleert de heer een paar keer rond een witte Renault Megane en inspecteert deze grondig. Als een echte Sherlock Holmes worden we een beetje achterdochtig. Zoveel interesse in zo’n auto ;-) ? We nemen het zekere voor het onzekere en noteren de nummerplaat van de witte Espace en de Megane. Voor de zekerheid, want opmerkzaamheid ten troef! De heer stapt in en de Espace verdwijnt. Geen probleem voor ons, wij doen verder met onze kaartjes.
Enkele minuten later zie ik de lichten van de Megane aangaan. Nondepietjes, wie zou er achter het stuur zitten? Het was de heer! Geen probleem zou je denken. Al was het niet dat de heer duidelijke problemen had met het opstarten van de wagen (lees als: stilvallen, niet in vitesse krijgen en veel geschokkel). En toen dachten we het te weten: ‘Wij, 2 Belgische toeristen, zijn getuigen geweest van een diefstal’. Maak dat mee! Hierop volgende druk overleg over ons actieplan. Koen wou naar de dichtstbijzijnde gendarmerie crossen, ik hield de boot een beetje af (haha en wij hadden een half uurtje ervoor bijna een boot gemist :-) ). Ons plan ging als volgt: een Fransman aanklampen, situatie uitleggen en vragen wat te doen. Zogezegd, zo gedaan: we worden door de Fransman naar de gendarmerie gestuurd. Onderweg toch wel al een beetje gegniffel te bespeuren ('Do you, do you, do you Saint Tropez').
We komen aan bij de gendarmerie. Gesloten. Geen probleem voor Sherlock en zijne dame, er was immers een parlofoon aanwezig bij de deur. Sherlock heeft vervolgens door de parlofoon in zijn beste Frans een uitleg gedaan, af en toe in rede gevallen door zijne dame die op de achtergrond een woord roept. Dit duurde ongeveer 5 à 10 minuten. Plots was het stil aan de andere kant van de parlofoon. Groot was onze verbazing als de meneer van de parlofoon plots de deur kwam opendoen. Jammer genoeg was het niet Cruchot ('Do you, do you, do you Saint Tropez'). We konden het binnen nog een keer uitleggen. Daar hebben we de nummerplaten doorgegeven. De gendarme heeft deze voor ons gecheckt. En wat bleek… Sherlock en zijne dame hadden zonet twee nummerplaten doorgegeven van dezelfde familie. Voldaan (we zijn goede burgers), maar ook lichtjes beteuterd gingen we naar ons hotel.
vrijdag 19 september 2008
vrijdag 29 augustus 2008
Nieuwtje
Hellow folks,
Het moet gezegd worden, met twee maanden vakantie achter de rug en nog één maandje in het verschiet had hier al een tijdje een nieuwe post moeten staan. Helaas kreeg mijn luiheid de bovenhand. Maar hoera, steek het confettikanon maar in gang, want hier ben ik weer! Jochei!
En om deze post nieuwswaardig te maken eindig ik met een bijzonder leuk nieuwtje, iets waar ik halsreikend naar uit kijk:
Het moet gezegd worden, met twee maanden vakantie achter de rug en nog één maandje in het verschiet had hier al een tijdje een nieuwe post moeten staan. Helaas kreeg mijn luiheid de bovenhand. Maar hoera, steek het confettikanon maar in gang, want hier ben ik weer! Jochei!
En om deze post nieuwswaardig te maken eindig ik met een bijzonder leuk nieuwtje, iets waar ik halsreikend naar uit kijk:
Speculoospasta straks misschien ook met nootjes
De speculoospasta uit het tv-programma 'De bedenkers' is zo'n succes dat Lotus Bakeries overweegt nieuwe varianten op de markt te brengen. Dat zegt uitvindster Els Scheppers (39) uit Bornem. Bron: nieuwsblad.be
woensdag 14 mei 2008
vrijdag 9 mei 2008
Hallo luitjes!
Wat voor nieuws onder de zon? Niet zo veel! Wel enkele constateringen:
- Ik kom te weinig buiten deze dagen. Het is véél te warm voor die laatste loodjes van de thesis af te krijgen. En door altijd binnen te zitten (pc) zie ik nog steeds zo wit als a5-papier.
-A5-papier? Dat is het formaat van de thesis en dat baart mij een hoop zorgen. Ten eerste is dat niet zoiets dat ik in mijn schuif heb liggen. Ook a4 papier in 2 knippen is geen optie: +- 120 a5's per thesis, 7 exemplaren, dat zijn veel papieren!
- Papieren moeten ook ingebonden worden. De dame van de drukkerij die ik aan de telefoon had vorige week vroeg zich af op welke manier ik het ingebonden wil. Daarop volgende een woordenstroom van soorten lijmen (in zeeeeeeeeer snel tempo) waaronder ik de volgende nog herinner: koud lijm, warme lijm, industriële lijm, en nog een aantal lijmen. Watte?
- Watten, dat zit er precies vandaag in mijn oren! Ook heb ik tranende ogen en kriebelt er iets in mijn keel. De pollen zijn in het land!
- Over het ganse land zijn er dit weekend ook erg leuke festiviteiten te doen. Ondergetekende zal deze helaas moeten missen. Maar zoals men mij dezer dagen probeert te sussen: liever enkele dagen afzien in ruil voor drie maanden vakantie.
- Vakantie-werk: slecht nieuws! Geen blaffende hondjes en tamme konijntjes voor mij dit jaar. Bij deze ben ik op zoek! Iemand een idee van een leuke vakantie-job?
-Job-castingday. Ik heb de eerste achter de rug. Omdat ik er nog niet helemaal uit was of ik wou gaan werken of verder studeren had ik mij ingeschreven voor een jobcastingday bij het grote concern dat achter de Libelle, humo, story, .. enz zit. Jammer genoeg is er niet veel uit terecht gekomen, en heb ik bovendien ook een vreselijke dag achter de rug gehad. Het fenomeen 'ego' bij journalisten is mij nu welbekend. De volgende dag weigerde ik de nieuwe Libelle te lezen. De volgende dag was dat alweer over.
- Over enkele maanden kan je me dan ook hoogstwaarschijnlijk vinden in Antwerpen, waar ik nog één jaartje tussen de boeken ga vertroeven. Ik weet nog niet of ik op kot ga.
- En over koten gesproken... het is dus bijna tijd om Leuven vaarwel te zeggen. Gedaan met de wilde verhalen over het uitgangsleven en de busverhalen die hier rijkelijk ten toon werden gespreid, haha!
- Bij deze kan ik voor de tweede maal het label 'busverhalen' toevoegen aan een post. Hoera!
- Hip, hip, Hoera?! ;-)
- Ik kom te weinig buiten deze dagen. Het is véél te warm voor die laatste loodjes van de thesis af te krijgen. En door altijd binnen te zitten (pc) zie ik nog steeds zo wit als a5-papier.
-A5-papier? Dat is het formaat van de thesis en dat baart mij een hoop zorgen. Ten eerste is dat niet zoiets dat ik in mijn schuif heb liggen. Ook a4 papier in 2 knippen is geen optie: +- 120 a5's per thesis, 7 exemplaren, dat zijn veel papieren!
- Papieren moeten ook ingebonden worden. De dame van de drukkerij die ik aan de telefoon had vorige week vroeg zich af op welke manier ik het ingebonden wil. Daarop volgende een woordenstroom van soorten lijmen (in zeeeeeeeeer snel tempo) waaronder ik de volgende nog herinner: koud lijm, warme lijm, industriële lijm, en nog een aantal lijmen. Watte?
- Watten, dat zit er precies vandaag in mijn oren! Ook heb ik tranende ogen en kriebelt er iets in mijn keel. De pollen zijn in het land!
- Over het ganse land zijn er dit weekend ook erg leuke festiviteiten te doen. Ondergetekende zal deze helaas moeten missen. Maar zoals men mij dezer dagen probeert te sussen: liever enkele dagen afzien in ruil voor drie maanden vakantie.
- Vakantie-werk: slecht nieuws! Geen blaffende hondjes en tamme konijntjes voor mij dit jaar. Bij deze ben ik op zoek! Iemand een idee van een leuke vakantie-job?
-Job-castingday. Ik heb de eerste achter de rug. Omdat ik er nog niet helemaal uit was of ik wou gaan werken of verder studeren had ik mij ingeschreven voor een jobcastingday bij het grote concern dat achter de Libelle, humo, story, .. enz zit. Jammer genoeg is er niet veel uit terecht gekomen, en heb ik bovendien ook een vreselijke dag achter de rug gehad. Het fenomeen 'ego' bij journalisten is mij nu welbekend. De volgende dag weigerde ik de nieuwe Libelle te lezen. De volgende dag was dat alweer over.
- Over enkele maanden kan je me dan ook hoogstwaarschijnlijk vinden in Antwerpen, waar ik nog één jaartje tussen de boeken ga vertroeven. Ik weet nog niet of ik op kot ga.
- En over koten gesproken... het is dus bijna tijd om Leuven vaarwel te zeggen. Gedaan met de wilde verhalen over het uitgangsleven en de busverhalen die hier rijkelijk ten toon werden gespreid, haha!
- Bij deze kan ik voor de tweede maal het label 'busverhalen' toevoegen aan een post. Hoera!
- Hip, hip, Hoera?! ;-)
maandag 21 april 2008
Reporter ter plaatse
Hallo!
Alweer een nieuw blogje, en deze keer eentje met een wild en spannend verhaal! Iedereen klaar voor? Here we go!
Vrijdag 18 april: Trouw van Nele en Guy (nichtje Koen). Na een zeer leuk feest besluiten Koen en ik om op tijd te vertrekken: 3u. De volgende dag moesten we om 7.15 opstaan om naar Brussel te gaan (infodag master journalistiek). Dus iets na drie rijden we in volle vaart langs verlaten wegentjes van Hulshout naar Noorderwijk. We komen een bocht uit en wat zien we... iemand ligt op de baan met fiets. Aangezien paniek zowat mijn middle name is was ik al een heel plan aan het bedenken. En dat was het volgende: stoppen moeten we zowiezo. Maar wie weet is de persoon niet echt gevallen, maar gaat het om een geplande overval ofzo (ja ik kijk teveel tv!). Het plan was als volgt, Koen stapt uit, laat zijn gsm en portefeuille in de auto en gaat kijken met pillamp. Ik wacht in de auto... met de deuren op slot uiteraard! Een paar minuten gaan voorbij, ondertussen had ik het raam al durven opendraaien en zie ik geen andere overvallers, of één of ander gevecht ontstaan. Ondertussen komt er nog een andere auto aan en die stopt. Een madam stapt uit en gaat naar Koen. Het scenario van de overval kon nu wel helemaal geschrapt worden, dus ik raap al mijn moed bijeen en loop naar Koen. Tot mijn grote verbazing lag daar een meisje, in een plasje kots :-/. Ik had eigenlijk een jongen verwacht (ook hier: ik kijk blijkbaar te veel naar de tv). Enfin, blijkbaar was ze goe zat en lag ze daar te slapen. Die andere madam vertrouwde duidelijk in het begin ook niet echt het boeltje (ook teveel tv gekeken?). Ik denk dat ze eerst wilde checken of wij dat meisje niet omver hadden gereden. Maar al gauw werd duidelijk dat ze niks had en gewoon zat was. Die madam stelt voor om het meisje naar huis te doen. Het meisje had trouwens geen gsm of portefeuille bij dus iemand opbellen ging niet. Wij vragen haar adres en toeval bij toeval... zij bleek in de straat van Koen te wonen. Hop, meisje in de auto (we hebben haar wel moeten dragen). Eerst dekentjes en zakjes voorzien op de achterbank. Achterafgezien bleken die meer dan nodig te zijn. In de straat aangekomen gaan we op zoek naar haar huis. Niet zo evident aangezien we het huis maar niet konden vinden. Mijn geduld was al lang op en ik wou naar de politie rijden. Gelukkig is er nog altijd Koen die in alle momenten kalmte bewaard en bij elk huis is gestopt om de nummer te checken. Op het meisje moesten we niet rekenen want die lag languit op de achterbank en had duidelijk geen zin om haar huis aan te wijzen. Uiteindelijk tussen de bossen en de stallen in, vinden we een boerderij. Ook zonder huisnummer dus we waren nog steeds niet zeker of we juist zaten. Geen voordeur te bespeuren dus kloppen we op de achterdeur aan. Ik had enorm veel schrik dat er een boer ging komen met geweer... 'van men erf'!!!!'. Na veel roepen en kloppen gaat er een dakraampje open en komt er een hoofd tevoorschijn. Wij roepen: 'We hebben uw dochter gevonden' (die ondertussen nog languit op de achterbank lag te knorren). We krijgen als antwoord terug 'Dat kan niet'. Alweer paniek bij mij. Ojee, staan we aan het verkeerde huis? Ondertussen toch het meisje uit de auto getrokken. Uiteindelijk (5 minuutjes later) gaat de achterdeur open, komt de moeder of zus (??) van het meisje te voorschijn met de boodschap dat het inderdaad haar dochter/zus is, maar dat ze niet wist dat ze weg was en ... dat ze nog maar 15 is. Wij zeggen wat er gebeurt is, de mevrouw bedankt ons en we rijden eeeeeeeindelijk naar huis. Om 4.20u lagen we in onze nest. 't Heeft dan nog een uurtje geduurd voordat ik in slaap ben gevallen, ik had het ijskoud en moest toch een beetje bekomen. Om 7.15 ging alweer de wekker...
Alweer een nieuw blogje, en deze keer eentje met een wild en spannend verhaal! Iedereen klaar voor? Here we go!
Vrijdag 18 april: Trouw van Nele en Guy (nichtje Koen). Na een zeer leuk feest besluiten Koen en ik om op tijd te vertrekken: 3u. De volgende dag moesten we om 7.15 opstaan om naar Brussel te gaan (infodag master journalistiek). Dus iets na drie rijden we in volle vaart langs verlaten wegentjes van Hulshout naar Noorderwijk. We komen een bocht uit en wat zien we... iemand ligt op de baan met fiets. Aangezien paniek zowat mijn middle name is was ik al een heel plan aan het bedenken. En dat was het volgende: stoppen moeten we zowiezo. Maar wie weet is de persoon niet echt gevallen, maar gaat het om een geplande overval ofzo (ja ik kijk teveel tv!). Het plan was als volgt, Koen stapt uit, laat zijn gsm en portefeuille in de auto en gaat kijken met pillamp. Ik wacht in de auto... met de deuren op slot uiteraard! Een paar minuten gaan voorbij, ondertussen had ik het raam al durven opendraaien en zie ik geen andere overvallers, of één of ander gevecht ontstaan. Ondertussen komt er nog een andere auto aan en die stopt. Een madam stapt uit en gaat naar Koen. Het scenario van de overval kon nu wel helemaal geschrapt worden, dus ik raap al mijn moed bijeen en loop naar Koen. Tot mijn grote verbazing lag daar een meisje, in een plasje kots :-/. Ik had eigenlijk een jongen verwacht (ook hier: ik kijk blijkbaar te veel naar de tv). Enfin, blijkbaar was ze goe zat en lag ze daar te slapen. Die andere madam vertrouwde duidelijk in het begin ook niet echt het boeltje (ook teveel tv gekeken?). Ik denk dat ze eerst wilde checken of wij dat meisje niet omver hadden gereden. Maar al gauw werd duidelijk dat ze niks had en gewoon zat was. Die madam stelt voor om het meisje naar huis te doen. Het meisje had trouwens geen gsm of portefeuille bij dus iemand opbellen ging niet. Wij vragen haar adres en toeval bij toeval... zij bleek in de straat van Koen te wonen. Hop, meisje in de auto (we hebben haar wel moeten dragen). Eerst dekentjes en zakjes voorzien op de achterbank. Achterafgezien bleken die meer dan nodig te zijn. In de straat aangekomen gaan we op zoek naar haar huis. Niet zo evident aangezien we het huis maar niet konden vinden. Mijn geduld was al lang op en ik wou naar de politie rijden. Gelukkig is er nog altijd Koen die in alle momenten kalmte bewaard en bij elk huis is gestopt om de nummer te checken. Op het meisje moesten we niet rekenen want die lag languit op de achterbank en had duidelijk geen zin om haar huis aan te wijzen. Uiteindelijk tussen de bossen en de stallen in, vinden we een boerderij. Ook zonder huisnummer dus we waren nog steeds niet zeker of we juist zaten. Geen voordeur te bespeuren dus kloppen we op de achterdeur aan. Ik had enorm veel schrik dat er een boer ging komen met geweer... 'van men erf'!!!!'. Na veel roepen en kloppen gaat er een dakraampje open en komt er een hoofd tevoorschijn. Wij roepen: 'We hebben uw dochter gevonden' (die ondertussen nog languit op de achterbank lag te knorren). We krijgen als antwoord terug 'Dat kan niet'. Alweer paniek bij mij. Ojee, staan we aan het verkeerde huis? Ondertussen toch het meisje uit de auto getrokken. Uiteindelijk (5 minuutjes later) gaat de achterdeur open, komt de moeder of zus (??) van het meisje te voorschijn met de boodschap dat het inderdaad haar dochter/zus is, maar dat ze niet wist dat ze weg was en ... dat ze nog maar 15 is. Wij zeggen wat er gebeurt is, de mevrouw bedankt ons en we rijden eeeeeeeindelijk naar huis. Om 4.20u lagen we in onze nest. 't Heeft dan nog een uurtje geduurd voordat ik in slaap ben gevallen, ik had het ijskoud en moest toch een beetje bekomen. Om 7.15 ging alweer de wekker...
dinsdag 1 april 2008
Hallo vrienden!
Zeer pijnlijk als ik kijk wanneer het laatste bericht is gepost, namelijk 7 augustus 2007. Zonet heb ik alle berichtjes nog eens gelezen van de blog en ik moet zeggen dat ik weer in een deuk lag met de berichten die jullie (onder andere Koen, Mathias en Jeroen) gepost hadden. En die foto's... amai die zijn toch wel een beetje fout! En toen dacht ik... het is toch zo lief dat ze dat hier hebben aangemaakt, ik zal ineens eens iets posten. En daarna ga ik een mail sturen om te zeggen dat jullie hier nog eens moeten komen kijken en een reactie plaatsen. Want wie zou nu verwachten dat ik nog eens iets zou fabriceren. En jullie zullen zien, het is geen 1 april-mopje!
Mathias heeft gezegd: geen politiek, actua of het weer. Dus dan zal ik het vandaag maar eens over mezelf hebben. Het is bijna zo ver, 5 jaar communicatiewetenschappen zijn om en ik sta voor het geweldige dilemma: nog een jaartje extra studeren of werken! Wie een glazen bol heeft en mij kan zeggen wat ik best kan doen is zeer welgekomen! Het eerste sollicitatiegesprek zit erop, met goede afloop, maar nu dringt de tijd echt wel dat ik ga beslissen. Sccchhhpannend!
Genoeg over mij. Laten we een update houden over andere personen en zaken. Het belangrijkste nieuwtje is toch wel de piepers van Mathias. De stralen hebben hun best gedaan, Mathias ziet weer als nooit tevoren. Alweer een slechtziende vriend minder. Dat zal het gaan zwemmen wel vergemakkelijken, al drie (Mathias, Sofia en Liesbeth) personen die de rest van de groep kunnen leiden. Verder heb ik vernomen uit goede bron dat Liesbeth en Pans staan te springen voor nog eens gourmet te doen. Koen en ik ook! Al staat Koen eerder te springen om zaterdag de eeuhm Vlaamse kassei-heuvels te bedwingen tijdens de ronde van Vlaanderen. Naast renner K. Theys van het mopjes-over-eendjes-en-kippen-team, heb ik vernomen dat ook renner K. Verhoeven van het ik-smijt-met-een-bowlingbal-alsof-het-een-veertje-is-team van de partij zal zijn.
Voila, iedereen is weer mee en tevree ;-)
Doeii!
Mathias heeft gezegd: geen politiek, actua of het weer. Dus dan zal ik het vandaag maar eens over mezelf hebben. Het is bijna zo ver, 5 jaar communicatiewetenschappen zijn om en ik sta voor het geweldige dilemma: nog een jaartje extra studeren of werken! Wie een glazen bol heeft en mij kan zeggen wat ik best kan doen is zeer welgekomen! Het eerste sollicitatiegesprek zit erop, met goede afloop, maar nu dringt de tijd echt wel dat ik ga beslissen. Sccchhhpannend!
Genoeg over mij. Laten we een update houden over andere personen en zaken. Het belangrijkste nieuwtje is toch wel de piepers van Mathias. De stralen hebben hun best gedaan, Mathias ziet weer als nooit tevoren. Alweer een slechtziende vriend minder. Dat zal het gaan zwemmen wel vergemakkelijken, al drie (Mathias, Sofia en Liesbeth) personen die de rest van de groep kunnen leiden. Verder heb ik vernomen uit goede bron dat Liesbeth en Pans staan te springen voor nog eens gourmet te doen. Koen en ik ook! Al staat Koen eerder te springen om zaterdag de eeuhm Vlaamse kassei-heuvels te bedwingen tijdens de ronde van Vlaanderen. Naast renner K. Theys van het mopjes-over-eendjes-en-kippen-team, heb ik vernomen dat ook renner K. Verhoeven van het ik-smijt-met-een-bowlingbal-alsof-het-een-veertje-is-team van de partij zal zijn.
Voila, iedereen is weer mee en tevree ;-)
Doeii!
dinsdag 7 augustus 2007
Vakantiewerk!
C'est fini! Mn drie weken bij Janssen zijn gepasseerd. Tijd om volop te genieten van het verlof. Nog 7 weken vakantie. Ik heb al ergere vooruitzichten gehad ;-) .
Maar hoe zat het nu met die blaffende hondjes op de Janssen? Wel, één ding staat vast: er zijn wel degelijk diertjes aanwezig. En ook diertjes waar proeven op gedaan worden. Hoe ben ik daar zo zeker van? Op dag één kregen alle jobstudenten een presentatie over het reilen en zeilen bij Janssen. Daar kregen we ook enkele statistieken bij voorgeschoteld. Interessant was toch wel zeker die ene waar de arbeidsongevallen bij jobstudenten van het voorbije jaar aan bod kwam. Aantal ongevallen: 3. Natuurlijk moet ik hierbij ook het nodige kader schetsen. De eerste werkdag begon om 8u (vroeg!), om 8u01 stipt bevonden alle jobstudenten zich in een busje. Er moest maar liefst een traject van 200 m afgelegd worden naar de zaal waar de presentatie plaats vond. Na het nodige gegniffel omwille van het busje (het in- en uitstappen nam meer tijd in beslag dan het ritje zelf) kwamen dus de statistieken. 3 ongevallen. Een jobstudent die in de keuken werkte had vorig jaar in zn vinger gesneden met een mes. Een andere had zijn vinger geplet tussen een machine dat afval verwerkt, ondanks de nodige beveiligingen. En een derde was gebeten door een rat, * geschater * terwijl dat toch wel zeer serieus was. Op die ratten worden testen gedaan... enzoverderenzovoort. Nu achteraf bekeken is dit niet zo grappig, maar toen die eerste dag was dat vrij hilarisch. Bon, tot daar het eerste uur van de eerste dag. Het verdere verloop van die dag was een stapel papieren ordenen en alfabetiseren. Gevolgd natuurlijk met opmerkingen zoals * amaaaaaai, nu zulde het alfabet wel goe kennen eh*. Gelukkig werden de komende dagen veel leuker, en de jobkes interessanter. De laatste dag vond ik het zelfs jammer dat de drie weken om waren. De maandagochtend erna was dat gevoel compleet verdwenen.
Maar in verband met de diertjes. Geen blaffende honden of loeiende koeien gehoord (jazeker deze zijn er ook). Wel konijnen gezien. Ook hier een situatieschets. Janssen is een enorm groot bedrijf. Volledig afgebakend. Niemand kan zo maar binnenwandelen. Veiligheid staat voorop. Van mn bureau tot de parking moest ik ongeveer 10 minuten wandelen. Naast de vele gebouwen kwam ik ook een grote strook gras tegen waar elke dag opnieuw dezelfde konijnen opzaten. Zo tam als iets, maar toch wilde volgens insiders. Volgens mij kon je ze zelfs aanraken maar dat durf ik niet (dieren die wild moeten zijn maar toch tam zijn en dat in een bedrijf dat pillen produceert, hmm).
Tot daar de beestjes. Als laatste nog een heugelijk nieuwtje: in september een weekje Bretagne gepland met prins charming ;-) , yes indeed, vrouwelijke overtuigingskracht, niet te onderschatten!
Maar hoe zat het nu met die blaffende hondjes op de Janssen? Wel, één ding staat vast: er zijn wel degelijk diertjes aanwezig. En ook diertjes waar proeven op gedaan worden. Hoe ben ik daar zo zeker van? Op dag één kregen alle jobstudenten een presentatie over het reilen en zeilen bij Janssen. Daar kregen we ook enkele statistieken bij voorgeschoteld. Interessant was toch wel zeker die ene waar de arbeidsongevallen bij jobstudenten van het voorbije jaar aan bod kwam. Aantal ongevallen: 3. Natuurlijk moet ik hierbij ook het nodige kader schetsen. De eerste werkdag begon om 8u (vroeg!), om 8u01 stipt bevonden alle jobstudenten zich in een busje. Er moest maar liefst een traject van 200 m afgelegd worden naar de zaal waar de presentatie plaats vond. Na het nodige gegniffel omwille van het busje (het in- en uitstappen nam meer tijd in beslag dan het ritje zelf) kwamen dus de statistieken. 3 ongevallen. Een jobstudent die in de keuken werkte had vorig jaar in zn vinger gesneden met een mes. Een andere had zijn vinger geplet tussen een machine dat afval verwerkt, ondanks de nodige beveiligingen. En een derde was gebeten door een rat, * geschater * terwijl dat toch wel zeer serieus was. Op die ratten worden testen gedaan... enzoverderenzovoort. Nu achteraf bekeken is dit niet zo grappig, maar toen die eerste dag was dat vrij hilarisch. Bon, tot daar het eerste uur van de eerste dag. Het verdere verloop van die dag was een stapel papieren ordenen en alfabetiseren. Gevolgd natuurlijk met opmerkingen zoals * amaaaaaai, nu zulde het alfabet wel goe kennen eh*. Gelukkig werden de komende dagen veel leuker, en de jobkes interessanter. De laatste dag vond ik het zelfs jammer dat de drie weken om waren. De maandagochtend erna was dat gevoel compleet verdwenen.
Maar in verband met de diertjes. Geen blaffende honden of loeiende koeien gehoord (jazeker deze zijn er ook). Wel konijnen gezien. Ook hier een situatieschets. Janssen is een enorm groot bedrijf. Volledig afgebakend. Niemand kan zo maar binnenwandelen. Veiligheid staat voorop. Van mn bureau tot de parking moest ik ongeveer 10 minuten wandelen. Naast de vele gebouwen kwam ik ook een grote strook gras tegen waar elke dag opnieuw dezelfde konijnen opzaten. Zo tam als iets, maar toch wilde volgens insiders. Volgens mij kon je ze zelfs aanraken maar dat durf ik niet (dieren die wild moeten zijn maar toch tam zijn en dat in een bedrijf dat pillen produceert, hmm).
Tot daar de beestjes. Als laatste nog een heugelijk nieuwtje: in september een weekje Bretagne gepland met prins charming ;-) , yes indeed, vrouwelijke overtuigingskracht, niet te onderschatten!
Abonneren op:
Posts (Atom)
